W listopadzie Kościół daje nam w szczególny sposób możliwość zyskiwania odpustów za zmarłych, którzy w czyśćcu oczekują na wejście do chwały zbawionych.
Na początek warto zaznaczyć, że odpusty można generalnie ofiarować za siebie lub bliskich zmarłych. W listopadzie natomiast możemy starać się o uzyskanie odpustu tylko za zmarłych (jeden odpust dziennie i za jednego zmarłego).
- Pierwszym warunkiem jest bycie w stanie łaski uświęcającej: spowiedź święta i komunia święta. Oczywiście wystarczy raz przystąpić do spowiedzi i przyjmować komunię świętą.
- Należy wyzbyć się przywiązania do jakiegokolwiek grzechu – nawet lekkiego. Nie jest to łatwe, bo wszyscy jesteśmy grzesznikami podatnymi na pokusy szatańskie. Ważne jest, aby walczyć z pokusami, nie chcieć przywiązać się do tego, co jest złe. W razie pokus – zwalczać je (dobrym sposobem jest jakiś akt strzelisty, czyli krótkie wezwanie pomocy Bożej lub wyznanie wiary, np. Jezu ufam Tobie, Matko Boża pomóż mi, wierzę w Ciebie Boże, Bóg w Trójcy Jedyny jest moim Bogiem, itp.).
- Należy nawiedzić cmentarz, kościół, kaplicę publiczną (lub półpubliczną – dla tych, którzy prawnie z niej korzystają, np. członkowie zgromadzeń zakonnych).
- Odmówić Ojcze nasz, Wierzę w Boga Ojca i jakąkolwiek inną modlitwę według intencji papieskich.
- W dniach 1-8 XI możemy starać się o uzyskanie odpustu zupełnego, natomiast w pozostałych dniach listopada – odpustu cząstkowego.
Na koniec może wypada wyjaśnić czym są odpusty: zupełny i cząstkowy. Podamy cytaty z Katechizmu Kościoła Katolickiego:
„1471 Nauka o odpustach i jej praktyczne zastosowanie w Kościele ściśle łączą się ze skutkami sakramentu pokuty.
«Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca zasług Chrystusa i świętych.
Odpust jest cząstkowy albo zupełny zależnie od tego, czy od kary doczesnej należnej za grzechy uwalnia w części czy w całości» (Paweł VI, konst. apost. Indulgentiarum doctrina, normy 1-3). Każdy wierny może uzyskać odpusty dla siebie lub ofiarować je za zmarłych.
1472 Aby zrozumieć tę naukę i praktykę Kościoła, trzeba zobaczyć, że grzech ma podwójny skutek. Grzech ciężki pozbawia nas komunii z Bogiem, a przez to zamyka nam dostęp do życia wiecznego, którego pozbawienie nazywa się «karą wieczną» za grzech. Każdy grzech, nawet powszedni, powoduje ponadto nieuporządkowane przywiązanie do stworzeń, które wymaga oczyszczenia, albo na ziemi, albo po śmierci, w stanie nazywanym czyśćcem. Takie oczyszczenie uwalnia od tego, co nazywamy «karą doczesną» za grzech. Obydwie kary nie mogą być traktowane jako rodzaj zemsty, którą Bóg stosuje od zewnątrz, ponieważ wypływają one jakby z samej natury grzechu. Nawrócenie, które pochodzi z żarliwej miłości, może doprowadzić do całkowitego oczyszczenia grzesznika, tak że nie pozostaje już żadna kara do odpokutowania (Por. Sobór Trydencki: DS 1712-1713; 1820).
1473 Przebaczenie grzechu i przywrócenie komunii z Bogiem pociągają za sobą odpuszczenie wiecznej kary za grzech. Pozostają jednak kary doczesne. Chrześcijanin powinien starać się, znosząc cierpliwie cierpienia i różnego rodzaju próby, a w końcu godząc się spokojnie na śmierć, przyjmować jako łaskę doczesne kary za grzech. Powinien starać się przez dzieła miłosierdzia i miłości, a także przez modlitwę i różne praktyki pokutne uwolnić się całkowicie od «starego człowieka» i «przyoblec człowieka nowego» (Por. Ef 4, 24)
(KKK 1471-1473)
